Toch is er altijd die ander, die 'echte' vader of moeder. Die het heel anders aanpakt en het heel anders doet. En daar moet je wat mee. Als kind en als pleegmoeder. 

Mijn strijd is altijd om uit de strijd te blijven. De strijd die de echte vaders en moeders soms met mij of met het kind willen voeren. De strijd om de beste te zijn, om gelijk te krijgen en om nog heel veel andere dingen. Daar probeer ik niet aan mee te doen en om daar verre van te blijven.

Het helpt mij om het op deze manier te benaderen. Ik zie het als een kleurplaat. Midden in die kleurplaat staat een streep. De ene helft mag ik inkleuren en de andere helft de echte vader of moeder. Mijn kleurplaat is keurig ingekleurd: vrolijke kleuren en netjes binnen de lijntjes. De andere kant is vaak somber en donker en haastig gekrast. Het is uiteindelijk aan het kind om de kleurplaat te bekijken en daar over te oordelen. 

Af en toe geef ik ouders wel een andere kleur stift in handen. Of zeg ik dat ze binnen de lijntjes moeten kleuren. Soms zeg ik tegen het kind dat papa of mama even niet zo netjes kleurt. Maar oordelen over het totaalplaatje, het eindresultaat, dat  laat ik aan het kind over.

En vaak vinden ze allebei de helften even mooi. Het krassen van de echte papa en mama is net zo mooi als het binnen de lijntjes kleuren. Het heeft totaal geen zin om de strijd aan te gaan, want die verlies je. Loyaliteit verliest het van de realiteit. 

Pleegzoon Finn ligt in bed hij kijkt me aan. “Ik vind de papa en mama van Peppa Pig liever dan jou.” Ik blijf ook in dit geval maar gewoon uit de strijd!