Ik zucht vermoeid. Voor de zoveelste keer vandaag anticipeer ik op mijn lieftallige kinderen. “Je bedoelt de skatebaan van tien kilometer verderop?” Hij knikt bedremmeld, maar ik wals er bars overheen: “Doe je jas aan. Ik bedoel een trui en stap in de auto.” Grimmig bedenk ik dat hij zelf een nieuwe jas gaat kopen als dat ding er niet meer ligt. En een kilometervergoeding lijkt me ook zeer terecht.

"Zijn verantwoordelijkheid was samen met de jas uitgedaan. Logisch toch?"

Ik geef gas en deel mijn eerste grimmigheid mee. Grif geeft hij toe dat het zijn eigen schuld is en zelf een nieuwe jas zal betalen. Ik voel een scheurtje in mijn grimmigheid waardoor iets van genade mijn lijf in sijpelt. Ik laat het niet merken, want opvoeden is ook grenzen aangeven. Even kijk ik naar rechts. Op de bijrijdersstoel lijkt er eentje te wensen dat hij een verrekijker bij zich heeft. Zijn hoofd hangt al boven het dashboardkastje als we de straat inrijden.