Nadat ik haar streng, rechtvaardig en iets te boos heb toegesproken, ligt ze twee uur later dan normaal in haar bedje. Ze valt meteen in een hele diepe slaap.

Ik zag het vanmorgen al aankomen en had me er psychisch op voorbereid. Maar dit! Een ontzettend, enorm, gigantisch ochtendhumeur heeft deze dame. Ze heeft het in minder dan een kwartier gepresteerd om mij boos te krijgen en pleegbroertje Finn aan het huilen krijgen. 

Ik loop een extra langzaam ochtendrondje met de hond en bij terugkomst zit mevrouw keurig haar broodje te eten. Nog een kwartier en dan mag ze naar school. Maar wel een kwartier waar ze in moet functioneren. Haar haar doen, schoenen en jas aan doen, het is een drama. 

Tijdens mijn rondje hond heb ik een flink portie geduld opgedaan. Deze dame krijgt mij niet meer boos. Anders zit zij straks lekker op school en zit ik aan de koffie met een schuldgevoel. Zo gaat dat in dit soort situaties. Achteraf kom ik er namelijk vaak achter dat ik 20 dingen beter anders had kunnen doen. 

Onderweg naar school krijg ik te horen dat ik niet op haar kinderfeestje mag komen en doen we drie keer langer over de route dan normaal. Dan komt het moment waar ik naar uitgekeken heb. Ik lever haar af bij de juf. “Een fijne dag!” wens ik haar nog.

Blij loop ik naar huis. Op naar een zwaar verdiend bakje koffie zonder schuldgevoel.