Ik merk dat ik er een beetje een naar gevoel over heb vanaf dat de opdracht binnen is gekomen. Ik snap dat het voor kinderen leuk is om over hun jeugd te vertellen: waar ze geboren zijn, hoe ze er als baby uitzagen en wie hun papa en mama zijn. Maar voor dit meisje wat al zoveel heeft meegemaakt, juist in haar jonge leventje, kan die ik-doos nog wel eens een dingetje worden.  

Ik besluit om eerst maar eens even te horen wat ze allemaal te vertellen heeft. 
We beginnen bij haar geboorte vol enthousiasme laat ze haar knuffeltje zien. Het knuffeltje dat ze al vanaf haar geboorte heeft. Een kostbaar goed, besef ik me: niet elk kindje wat bij ons komt heeft dat. Vervolgens vertelt ze verder en voordat ik het weet, zitten we in een verhaal met politie, geweld en rondvliegende spullen. Hier was ik al bang voor.  

Huilend valt ze in mijn armen. De tranen biggelen over haar wangetjes. Ik streel over haar rug. Ik weet even niet wat ik moet zeggen. Die stomme ik-doos ook, gaat door mijn gedachten. Ze kijkt me aan en zegt: “Ik heb al heel veel meegemaakt hè!” “Ja, lief kind, je hebt veel te veel meegemaakt. Je hebt meegemaakt wat een kind niet hoort mee te maken.”