Ze is schrijver, dichter, spreker en ambassadeur van Pleegzorg Nederland. Op 2 november 2021, tijdens de Week van de Pleegzorg, is haar boek ‘Het verborgen meisje’ gelanceerd. In de media was er veel aandacht voor het verhaal van Lily. Ze werd onder meer geïnterviewd door Gijs Staverman (2), maar ook voor de lezers van BIJ ONS wilde ze graag een interview geven. Ze is immers zelf pleegkind en in de toekomst wil ze hier nog meer mee naar buiten treden.

Pleegkind-zijn

Tot drieënhalf jaar geleden noemde Lily zichzelf geen pleegkind. Ze was een kind dat bij de familie Van Dijken woonde. Het enige verschil was dat zij donker was en haar pleegouders, die ze ouders noemt, en broer en zus waren wit. In haar opvoeding is dit nooit een issue geweest. Ze vertelt dat ze nooit het gevoel heeft gehad dat ze anders was, tot het moment dat ze haar eerste column over pleegkinderen publiceerde en iemand haar vroeg of ze een pleegkind was. Toen begon de zoektocht naar zichzelf. Wie was ze? Hoe zijn de dingen in haar leven gelopen? En wat is de invloed van het pleegkind-zijn hierop geweest?

Een tijd geleden raakte ze met een vriendin in gesprek. Lily: “Ik kwam erachter dat zij ook een pleegkind is. Dit had ik al die tijd al aangevoeld. Daar waren geen woorden voor nodig.” Opvallend was dat haar vriendin tegen dezelfde dingen aanliep als zij: een zoektocht naar zichzelf, bezoeken aan een psycholoog, het verloop van haar carrière. “De zoektocht begint bij wat een pleegkind heeft meegemaakt”, aldus Lily.

Foto: Lily als ambassadeur van Pleegzorg Nederland tijdens de aftrap van de Week van de Pleegzorg op 2 november 2021.

Herkenning

Pleegkinderen en adoptiekinderen herkennen zich in het verhaal van Lily. Eén pleegkind, nu volwassen, vertelde haar dat ze zich nu realiseert waar bepaalde dingen vandaan komen. Voor deze lezer was de relatie tussen Lily en haar moeder herkenbaar, maar zo zijn er tal van voorbeelden. Wat ze met haar ervaringen wil, weet Lily nog niet precies. Wat ze wel weet, is dat dat ze meer pleegkinderen wil spreken, zowel volwassenen als jongeren of kinderen, om krachten te bundelen. Pleegkinderen kunnen er kracht uithalen als ze weten dat er meer mensen zijn zoals zij. Ze wil (praat)groepen starten voor pleegkinderen, niet voor ouders, hulpverleners, et cetera. “Zo’n groep moet een veilige plek zijn waar ze een maatje kunnen vinden. Ik bedoel het niet als aanklacht, maar voor pleegkinderen is er weinig.” Wat ze wil, is een vangnet creëren voor pleegkinderen, los van professionals. Een groep met enkel gelijkgestemden. “Het hebben van een maatje is het beste medicijn.” “Pleegkinderen willen normaal zijn”, benadrukt Lily. Zelfs nu ze volwassen is, gaan mensen haar anders behandelen op het moment dat ze zegt dat ze een pleegkind is. Naar aanleiding van haar boek krijgt ze nog steeds vragen als: “Had ik je niet kunnen helpen?” Met dit soort opmerkingen maken ze het pleegkind-zijn bijzonder.

Geen geschiedenis

Het boek geeft een beeld van iemand die lange tijd geen geschiedenis heeft gehad. Heeft het lezen van de dagboekfragmenten van haar pleegouders een rol gespeeld om deze geschiedenis enigszins in te tekenen? Lily reageert bevestigend. “Het helpt. Ik vond het confronterend en lastig om in hun dagboek te lezen, bijvoorbeeld de stukjes over het bedplassen. Maar het was ook wel fijn om te lezen hoe het begin was, toen ik net bij hen woonde. Ik was een pittig kind.” Nu kan ze beter duiden waarom ze deed zoals ze deed, maar haar hele geschiedenis wordt daarmee niet ingekleurd. “Het is goed dat mijn ouders een dagboek hebben bijgehouden.”

Veerkracht

In het voorwoord, geschreven door John Goessens, staat dat ‘haar veerkracht haar bracht waar ze naartoe wilde’. Wat vindt ze daarvan? Lily vertelt dat ze sinds haar zesde eigenlijk altijd haar eigen pad gekozen heeft. Ze vertrouwt zichzelf, dan komt het goed, is haar overtuiging. Ze heeft lange tijd gedacht dat haar plaatsing in het pleeggezin door haar kwam, net zoals veel pleegkinderen denken. Hierin was de rol van haar biologische moeder belangrijk. Het werd een stem in haar hoofd waardoor ze dacht dat het haar schuld was. Lily: “Het voelt alsof je als mens dan minder bent.”

De begrafenis van haar biologische vader en het beeld dat daar van hem geschetst is, maakte dat ze zich compleet voelde. Ze begreep toen dat ze haar creatieve kant en het goed willen doen voor anderen, van haar vader had. Daarom zou het volgens haar goed zijn als er een biografie van het kind is, wanneer het geplaatst wordt in een gezin. “Van daaruit kunnen zaken bespreekbaar gemaakt worden en ontstaat er een beeld, dat blijft hangen.” Dat haar ouders een biografie hebben bijgehouden heeft haar geholpen in haar zoektocht naar zichzelf. “Mogelijk dat pleegouders dit kunnen doen voor hun pleegkind, want het kan helpen bij het vormen van je identiteit.”

Heldere kaders

In haar boek schrijft Lily dat een pleeggezin een groot hart moet hebben, maar is dat voldoende? “Het hebben van een groot hart en ruimte is niet voldoende”, vindt Lily. “De basis is liefde en geen angst. Sommige pleegouders willen het te goed doen. Ze zijn bang dat ze niet genoeg geven. Een kind voelt dat, ruikt dat en dat werkt averechts.” In haar gezin waren er heldere kaders, waarden en normen. Volgens Lily heeft dit ertoe bijgedragen dat ze nooit ontspoord is. Ze heeft van haar ouders voldoende ruimte gekregen om dingen te ontdekken. “Na lezing van het boek waren mijn ouders het meest verbaasd waren over het ‘indrinken’ voordat ik op stap ging. Dit hadden ze nooit meegekregen.”

Toekomst

Haar missie is om de pleegzorg in Nederland voor het voetlicht te brengen, mensen te bereiken en haar verhaal te vertellen. Ze wil graag ambassadeur blijven van Pleegzorg Nederland en pleegzorg meer onder de aandacht brengen bij scholen. Ook wil ze haar verhaal doen bij hulpverleners en pleegouders. Ze hoopt dat er meer begrip komt voor pleegkinderen en hoe met hen om te gaan. Haar doel daarbij is om samen met andere pleegkinderen, hogescholen, docenten, et cetera iets nieuws te ontdekken. Ze wil onderzoeken of er overeenkomsten zijn in de levensloopontwikkeling van pleegkinderen en deze vergelijken met die van niet-pleegkinderen. Heeft het feit dat je pleegkind bent invloed op het verloop van je leven? Volgens Lily zitten er overeenkomsten in hoe toekomstperspectieven van pleegkinderen zich ontwikkelen ten opzichte van niet-pleegkinderen. In het volgende boek dat ze aan het schrijven is, neemt ze de lezer hierin mee, maar dan vanuit de rol van pleegkind dat zoekende is hoe het andere pleegkinderen is vergaan.

Door Peter Sonder, redactielid BIJ ONS, pleegvader en al jaren in diverse functies werkzaam binnen de hulpverlening. Foto's: Leonard Walpot

Het verborgen meisje

Het verborgen meisje is de autobiografie van Lily Monori van Dijken. Als vierjarig meisje komt ze als pleegkind in het gezin Van Dijken. Ze heeft het, als Surinaams meisje goed bij haar blanke pleeggezin. Totdat het moment komt dat het verleden haar inhaalt. Dapper gaat ze de confrontatie aan. Waarom heeft haar moeder haar nooit meer opgehaald? Wat deed de dood van haar broertje Serghino met haar? Welke rol speelde haar biologische familie en vader? Wat heeft dat voor gevolgen gehad voor haar leven?

Benieuwd naar het boek? Je kunt het bestellen op de website van Lily.

BIJ ONS - thuis in een gezin

Dit verhaal verscheen eerder in BIJ ONS. Dit magazine verschijnt twee keer per jaar en staat boordevol met verhalen, achtergronden, interviews en columns over pleegzorg. Je leest het magazine hier:

Magazine BIJ ONS

Wil je de nieuwe BIJ ONS in je mail ontvangen zodra er een nieuw magazine verschijnt? Neem gratis een abonnement door je hier in te schrijven: 

Abonneren

(1) Achterkant van het boek Het verborgen meisje van Lily Monori van Dijken.
(2) De Pleegzorg Podcast van Gijs Staverman is hier te beluisteren.