Dus als ik dan toch uit mijn slof schiet en weer eens loop te foeteren op de kinderen: daar lig ik dan de hele tijd over te malen. Dat had toch wel anders gekund, waarom kan ik nooit wat liever zijn, is het echt zo erg dat ze altijd troep achterlaten, nooit luisteren want je weet dat ze niks kunnen onthouden met dat overvolle brein, had ik nou echt het kind met een driftbui met twee verschillende schoenen naar school moeten laten gaan... de gedachten malen door. Schuldgevoel kortom. 

‘Gelukkig’ sta ik daar niet alleen in. In een bijeenkomst met andere pleegouders merk ik dat iedereen weleens gefrustreerd of boos is. En dat ook iedereen zich daar schuldig over voelt. En dat zal wel een universeel iets zijn voor ouders in het algemeen, maar is extra voor pleegouders. Want we willen het allemaal extra goed doen voor deze kinderen. Het moet net allemaal een tandje meer perfect. Vandaar dat extra grote schuldgevoel. En we praten er hoogstens met onze partner over en soms met andere pleegouders. Maar we lijden toch ook wel veel alleen en in stilte. 

Als ik op de bijeenkomst een fijn en open gesprek heb hierover merk ik pas hoe waardevol het is om met mensen die het snappen bij elkaar te zitten en het hierover te hebben. Dan lach je je eigenlijk rot: de twee verschillende schoenen is nog niks. Sommigen hebben hun kinderen weleens in pyjama naar school gestuurd, met ongekamde haren of huilend en schoppend. Want tja, soms is dat niet anders in de ochtendstress. Gelukkig relativeert iemand ook: dit gebeurt ook met eigen kinderen, dus waarom zou het niet met pleegkinderen gebeuren? Daar hoeven we ons niet schuldig over te voelen. We hebben soms goede en soms slechte dagen. En dat je boos wordt: logisch! Belangrijkste is dat je erna met je pleegkinderen weer de relatie opzoekt en het goed maakt. 

Zelfs nu ik dit schrijf ga ik twijfelen: zal ik dit wel opschrijven? Gaan mensen niet denken dat ik elke ochtend stress heb met de kinderen, dat ik professionele hulp nodig heb? Want dat is ook iets: als pleegouder kijken er altijd veel mensen over je schouder mee en brengen ze allemaal, bedoeld of niet, hun oordeel mee. En dat is soms stressvol. 

Ik was heel lief naar de andere pleegouder met schuldgevoel; ik sprak bemoedigende woorden. Zo lief ga ik ook voor mezelf zijn, besluit ik. En ik boek ook gelijk een saunaochtend onder schooltijd. Ik ga eens lekker voor mezelf zorgen. 

Denk je dat je soms tekortschiet in je pleegouderschap? Leg je de lat voor jezelf erg hoog? Heb je regelmatig last van schuldgevoelens? Voel je je gestrest? Geef jezelf dan deze InZoom-bijeenkomst cadeau, die pleegzorg.nl organiseert in samenwerking met de NVP. Daarin wisselen we ervaringen uit over mooie, soms moeilijke momenten als pleegouder en wat daarbij gevoeld wordt. En hopelijk leren we van elkaar hoe je met die gevoelens kan omgaan zodat je goed voor jezelf kan blijven zorgen. Ik zie je daar!