“Hoe zit het nou bij jullie?” Vanonder de luifel van zijn glampingtent had de overbuurman ons een dag bekeken. Hij zag een Hollands stel met drie Surinaamse kinderen en daarbij nog een tiener die er qua kleur en leeftijd eigenlijk net niet tussen paste. Na een dag wilde hij er wel het fijne van weten: ‘Hoe zit dat nou bij jullie?’

Ik vertelde dat wij pleegouder zijn. En dat we tijdens de vakantie een aantal jongeren opvangen zodat hun eigen pleegmoeder even tijd voor zichzelf heeft en zelf op vakantie kan.

Naast de overbuurman had ik met nog meer buren op de camping een vergelijkbaar gesprekje over pleegzorg. Er waren er namelijk meer die erg nieuwsgierig waren hoe het nou zat bij ons. En bij iedereen was de reactie een mix van waardering en herkenning.

“Oh, wat mooi en bijzonder dat jullie dit doen.”

En ook:

“Ah, ja bij ons in de straat woont iemand die doet aan crisispleegzorg.” Of: “Bij onze dochter zit ook een jongen in de klas die in een pleeggezin woont.” Of: “De vriendin van mijn schoonzus is ook pleegmoeder.”

Ik vond het mooi om te merken dat de mensen die ik sprak allemaal ergens een linkje hadden met iemand die pleegkind of -ouder is. Zo’n linkje kan enorm helpen in de beeldvorming. Om te ontdekken dat het heel normaal is als je zoon of dochter in de klas naast een pleegkind zit. Of dat je een buurman of collega hebt die pleegouder is.

En daarnaast was het natuurlijk fijn om waardering te krijgen. Want ook al vind ik pleegzorg heel normaal, het is niet makkelijk of eenvoudig. Het kost soms bakken met energie. Het vraagt soms veel van je flexibiliteit. En soms wordt je geduld enorm op de proef gesteld.

Het kan daarom niet vaak genoeg worden gezegd tegen pleegouders: “Wat mooi en bijzonder dat jullie dit doen!"