Heb jij kinderen? 

“Twee dochters” zeg ik tegenwoordig meestal als iemand vraagt of ik kinderen heb. Dat was vroeger anders. Dan vertelde ik doorgaans dat ik twee pleegdochters heb. Ik heb bij de introductiecursus voor pleegouder namelijk goed opgelet. Daar heb ik geleerd dat een pleegkind maar één vader en moeder heeft, en dat zijn de biologische ouders. Als pleegouder kun je die plek niet innemen en heb je een andere rol en positie. Dus antwoordde ik altijd netjes “twee pleegdochters” als ik werd gevraagd of ik kinderen heb. Dan was in ieder geval klip en klaar wat mijn rol is en dat ik niet de biologische vader ben.

Ik merkte al snel dat mijn antwoord allerlei vragen opriep. Van “Oh, is dat niet onwijs zwaar?” via “Uit welk land komen ze?” tot “Kunnen jullie zelf dan geen kinderen krijgen?”. En hoe vaker ik dit soort vragen kreeg, hoe aparter ik het begon te vinden. Om mij heen hoor ik namelijk meestal reacties als “O, wat leuk” of “Hoe oud zijn ze?” als iemand vertelt dat hij kinderen heeft. Maar waarom krijg ik zo’n reactie nooit?

De diversiteit aan gezinsvormen is tegenwoordig een stuk groter dan vroeger. Gezinnen met een vader en stiefmoeder, een bonusvader en eigen moeder of twee co-ouders zijn heel normaal. En een gezin met één moeder of twee vaders kijken we ook niet meer van op. Maar een pleeggezin is blijkbaar toch nog steeds een beetje apart.

In november is het weer Week van de Pleegzorg. In die week komen er veel spotjes op radio en TV om pleegouders te werven. Ik hoop dat alle aandacht er ook voor zorgt dat pleegzorg bekender wordt. Dat pleegzorg zo normaal wordt dat je als pleegouder én pleegkind net zo gewoon bent als alle bonuskinderen, draagmoeders, stiefoma’s, co-ouders, donorvaders, bonusopa’s, stiefmoeders, eigen kinderen en biologische ouders.

Tot die tijd zeg ik “Twee dochters” als iemand vraagt of ik kinderen heb. Zo voelt het namelijk ook. En dan zeggen mensen tenminste gewoon ‘O, wat leuk. Hoe oud zijn ze?”.