Ik had me een paar weken terug nog voorgenomen om niet meer de “schone” schijn op te houden. Mijn huis niet meer extra netjes te presenteren aan bezoek. Maar dat is de avond voor het bezoek van de Raad totaal van de baan. Het hele huis moet netjes en aan kant zijn. Collin voelt mijn nood (zelf maakt hem dat helemaal niets uit) en pakt, super lief, de stofzuiger. Al mopperend ruim ik op. Mopperend op mezelf, op de slechte planning, de rommel in huis, de boodschappen en de Raad voor de Kinderbescherming.

Maar eerlijk: ik vind het gewoon spannend. Spannend omdat ik niet weet wat ik kan verwachten. Ik hoop dat het een goed gesprek wordt. Dat ik het juiste zeg. Dat het allemaal begrepen wordt. Dat de onderzoeker van de Raad vriendelijk is. Het gaat om het beëindigen van het gezag van ouders. Dat is niet niets. Ik weet uit ervaring dat dit veel impact op ouders heeft. Dat het spannend is voor alle partijen. En ook voor mij. 

Het voordeel is dat als je ergens als een berg tegenop ziet, het achteraf altijd mee valt. En dat deed het, het viel mee. De beste man van de Raad brak zijn nek niet over de niet uitgepakte boodschappen, was erg begripvol en we zaten op één lijn.

De dag is voorbij. Ik lig in bed en neem me twee dingen voor: weer stoppen met dat stomme gepoets en weer stoppen om ergens als een berg tegen op te zien. Wie weet gaat het me de volgende keer lukken. Iets met de aanhouder wint?